وایقان

حماسه حسینی

تر شـــــــده چشــــــم پیمبر ز خبرهای گـــــران         

دل دریــــــایی او گشـــته ملول و نگــــــران

خبــــر مــــاتم و اندوه و عـــــزایی ســــــــنگین     

     که چنین هیچ ندیده است،به خود روی زمین

پــــــرده بردار پیمبــــــــر تو از این راز خفـــی       

   ازمیـان همه اصـــــحاب چو پرســید علــــی

گفتـــه فرمود،که عاشـــــق طلب جان کـــــــرده    

   دل دلــــــــــدار هوای ســــــر جانان کـــرده

خوان نعمت که به دســــت کرمش گسترده است  

     طالب شـــــاهدی ازجنس محمد کرده اســت

کیســـت آنی که کند بارور این ریشـــــه ز خون        

  شــــکند دســـــت عدو و کمر خصـــم زبون

باز گویـــــد ســـــــخن حق وکنــد حکم به حق          

   بازجویــــــد ره گم گشته ی توحیــــد به حق

هنــــــــــــــرش زیســــــتن و مردن نیــکو باشد       

   به لبـــــش ذکــــــر همه یارب و یاهو باشـــد

درمیـــــــان همه عشــــــــاق دو عالـــم،یک تن      

     قرعه ی فـــــــال نهــــــادند به عنوان حســین

پدرش شـــــــیر خدا،عامــل دین،تیغ جهــــــــاد          

مادرش ام ابیــــــــــها،گهـــــــری پاک نهـــاد

در هیـــــــاهوی زمـــــانی که نه خیلی دوراسـت        

  حاکمی هست که بر ظلم وستم مشــهور است

جهل یک باردگر ســــایه ی خودگســـترده است    

  فلســفه راه حقیقت،به یقیــــن گم کرده اســــت 

دگر از یاســـــــر و عمـــــــار خبر نیســـت چرا؟     

   از ابــــوذر،ز علـــی،حجر،اثرنیســــــت چرا؟

روبه گــــــرگ صـفت دین به ســـــــیاست داده         

  آلت دســـــت شـــــــده،تن بـــه جنایت داده

وقت تنگ اســـت ،علی نیســت که سـاکت باشد          

یاحســــــن نیســــــت که با صلح موافق باشـد

کوفیـــــــان نامه نوشــــــــتند که ما بیــــــداریم        

   انتظـــار کـــــــــرم ولطف الهـــی داریــــــم

ما گرفتــــــــــار یزیدیــــــــم بـه زنجیـــــــر بلا         

  کن ز مــــــا دفع بلا درحـــــــرم کرب وبــلا

قلب وجان ودل کوفــی،همه جا خانه ی توســت!        

  چشــــم مامنتظــــر رایحه ی جامه ی توسـت!

این حســـــین است که با اهل و عیـال و فرزنــــد       

  می زند بر ســــــرهفتــــاد و دو شاهد ســربند

مقصــــدش کرب و بلا و هــدفش کاخ یزیـــــــــد             

     تا دهــــــــد خاتمه بر زندگــی مرد پلیـــــــــد

تندبادیســـــت، اگر او وزش آغـــاز کنــــــــــــــد        

      زخم ســــــــربســــــته ی اسلام دهان بازکند

برحــذر باش ازاین جمع کزو غم زاده اســـــــت           

        امتــــــحانش نکنی باز،که اوپس داده اســـت

روســـــــفید اســــــت به نزدش همه نامــردی ها        

     جگــرش نیســــــــت به بازار همـــــــاوردیها

دل مبندی که نـــدارد پی محـــــکم کوفــــــــی        

    باخبـــــر باش،غنیمت شـــــــــــمرد دم،کوفــی

چه خبر داری از این ره،که چه ها در پیش است        

  صد هزاران ســـتم و درد و الم،در پیش اسـت

زینب اســــــت و غم بی آّبی طفــلان صـــــــغیر       

       و عمــــــویی که پی آب شــــــد و آمـد دیـــــر

غنـچه ی باغ امــــــامت که شـــــــــده  پرپر زود      

   گل نوخاســــــــتته ام،وای علی اکبـــــــربود

رود پرآب فرات اســـــــــت که از شـــرم وجود         

  ناله می کـــــــــرد که ای کاش مـرا آب نبود

و حســـــــــینم که سر نیزه سرش بود بلنـــــــــد       

    داده انگــــــاربه نسل بشــــــــری چندین پنـد

که منـــــــــــم روح حقیقت،هـــــــدفم بیـداری           

  در رگم خون علـــــــی،جان عدالت جـــاری

خانه ی فاطـــــــمه خاموش نشــــــــــــاید بودن        

   دســــت خود را به حــــرامات مبــــاد آلودن

    پیرو دین خـــــــدا و ره قرآن باشـــــــــــــــــید    

  چون جوانمرد سـخی درصف مردان باشـــید

چـم پرکینه ی دشــــمن که نشسته به کمین      

    حکم اســــــــلام،توزنهار،نمــــــاند به زمیـن

ســــــــــرو آزاد بمـــــــــــــانید،به دورازذلــت         

   ســـــــــایه ی حاکم جبـــــــار،ندارد حـــرمت

تر شـــــــــــده چشــــــم پیمبر ز خبرهای گـران         

دل دریــــــایی او گشـــــــته ملول و نگـــران

خبـــــــر مـــــــاتم و اندوه و عزایی ســـــــنگین        

   که چنین هیچ ندیده اســت به خود روی زمین