شرح غزل 314 حافظ
عزیزی از خوانندگان وبلاگ اینجانب ضمن اظهار لطف، معنی این بیت از حافظ (دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم ) را از من خواسته بودند. سؤال ایشان انگیزه ای شد تا در حد بضاعتِ دانش خود توضیحاتی در مورد غزل شماره 314 که بیت مزبور مطلع آن است نوشته، در وبلاگ خودم قرار دهم:
غزلی از آقای صابونیان که به استقبال غزل وایقانلی آدم سروده شده است.
مرحوم وایقانلی آدم شاعر وایقانی غزلی در بحر رمل مثمن و با مطلع "گئتمه ترسا بالاسی منده سنه سایه گلیم" سروده است که فقط دو بیت آن به دست ما رسیده است. همین دو بیت توانمندی شاعر را در سرودن غزل عاشقانه نشان می دهد. به احتمال نزدیک به یقین ایشان غزلهای زیادی از این سنخ سروده است ولی متأسفانه به علت مکتوب نبودن از بین رفته است ای کاش او نیز مانند حافظ گلندامی داشت که سروده های او را جمع می کرد و اگر مرحومان مشهدی قاسم قصاب و علی عسگر بافنده چند سروده او را حفظ نمی کردند و مرحوم استاد دکتر زهتابی آنها را جمع نمی کرد و دانشگاه تبریز آنها را چاپ نمی نمود نام آدم به کلی فراموش می شد و ما از این چند بیت نیز محروم می شدیم. "آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر جرعه ای بتوان چشید."
مرحوم شهریار به استقبال این دو بیت رفته و نظیره ای بر آن سروده است. سپس جناب آقای صابونیان وایقانی نیز غزل دیگری در تأسی شهریار و استقبال غزل آدم سروده است در این مجال سروده هرسه شاعر را به ترتیب زیر می آورم. ۱) سروده مرحوم ادم و ترجمه فارسی آن ۲) سرده مرحوم استاد شهریار و ترجمه فارسی و توضیح آن و ۳) سروده جناب آقای صابونیان
برای مشاهده متن کامل روی عبارت "ادامه مطلب" کلیک کنید.
زنده نگه داشتن یاد ایام،افراد و مکان هایی که باخاطرات ما عجین شده است نه تنها از حلاوت خاصی برخوردار است بلکه پاسداری از آنها و ظیفه ایست که هر کس در حد توانایی خود ملزم به انجام آن است. من در وایقان –آبادی ای از توابع شهرستان شبستر-در سال 1323 متولد شده ام . روز های زیبایی از زندگیم را در آنجا گذرانده ام.خاطراتی که بعضا منحصر به فرد نیز میباشند برای من در آن ایام شکل گرفته که فرصت را مغتنم شمرده و ضمن معرفی این آبادی برای خوانندگان ، تعدادی از آنها را نیز مختصرا بیان خواهم کرد.